در نهفته ترین باغ ها ، دستم میوه چید.

و اینک شاخه ی نزدیک ! از سر انگشتم پروا مکن .

بی تابی انگشتانم شور ربایش نیست ، عطش آشنایی است

درخشش میوه ! درخشان تر .

وسوسه ی چیدن در فراموشی دستم پوسید .

دورترین آب

ریزش خود را به راهم فشاند .

پنهان ترین سنگ

سایه اش را یه پایم ریخت .

و من ، شاخه ی نزدیک !

از آب گذشتم ، از سایه به در رفتم ،

رفتم ، غرورم را به ستیغ عقاب - آشیان شکستم

و اینک ، در خمیدگی فروتنی ، به پای تو مانده ام .

خم شو ، شاخه ی نزدیک

سهراب سپهری